اثر پاکلوبوترازول و براسینواستروئید بر بیان ژن 1- دئوکسی گزیلولوز 5- فسفات ردوکتاز ایزومراز و ارتباط آن با بیوسنتز مونوترپن کارواکرول و تیمول در گیاه آویشن دنایی (Thymus daenenesis Celak) تحت تنش خشکی

آویشن دنایی یک گیاه دارویی بومی ایران است که متعلق به نعنائیان (Labiatae) می‌باشد. این گیاه به‌طور گسترده در طب گیاهی و صنایع غذایی استفاده می‌شود و حاوی متابولیت‌های ثانویه (کارواکول و تیمول) می‌باشد. تنش خشکی، رشد و متابولیسم این گیاه را تحت تاثیر قرار می دهد. در این تحقیق اثر سطوح مختف تنش خشکی شامل شاهد (100 درصد ظرفیت مزرعه‌ای)، تنش ملایم (50 درصد ظرفیت مزرعه‌ای) و تنش شدید خشکی (25درصد ظرفیت مزرعه‌ای) به همراه  5/0 و 1 میکرو مول بر لیتر پاکلوبوترازول و نیز کاربرد غلظت‌های 5/2 و 5 میکرومول بر لیتر 28-هموبراسینواسترولید به صورت محلول در اتانول بر میزان کارواکرول و تیمول و اسانس آویشن دنایی در شرایط گلدانی و در محیط باز مورد مطالعه قرار گرفت. همچنین بیان ژن 1- دئوکسی گزیلولوز 5- فسفات ردوکتاز در سطوح مختلف آبیاری با روش quantitative RT-PCR بررسی شد. نتایج نشان داد که میزان بیان ژن 1- دئوکسی گزیلولوز 5- فسفات ردوکتاز ایزومراز در آبیاری کامل در بالاترین مقدار بوده و با ایجاد تنش خشکی تا سطح 25 درصد ظرفیت مزرعه ای از میزان بیان این ژن به صورت معنی داری کاسته شد .با رسیدن میزان خشکی به سطح 50 درصد ظرفیت مزرعه ای میزان بیان ژن افزایش یافت. از سوی دیگرمیزان کارواکررول در شرایط تنش شدید خشکی نسبت به حالت شاهد کاهش یافت و با اضافه شدن غلظت 28-هموبراسینواسترولید از سطح 5/2 به 5 µmol/l افزایش معنی دار در مقدار آن مشاهده شد. به علاوه در تنش خشکی شدید میزان تیمول در حضور حلال 28-هموبراسینواسترولید (اتانول) در مقایسه با حالت شاهد افزایش معنادار داشت.