اثر هشت هفته تمرین هوازی پس از پیوند سلول‌های بنیادی مغز استخوان بر سطوح فاکتور رشد اندوتلیال عروقی و دوپامین جسم مخطط موش‌های مدل پارکینسون

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر هشت هفته تمرین هوازی بر فاکتور رشد اندوتلیال عروقی و دوپامین جسم مخطط در موش‌های پارکینسونی، پس از پیوند سلول‌های بنیادی مغز استخوان بود. بدین‌منظور، 35 موش صحرایی نر هفت هفته‌ای‌ با وزن 300ـ250 گرم‌ به‌صورت تصادفی به گروه‌‌های کنترل سالم، پارکینسونی کنترل، سلول‌درمانی، تمرین و سلول‌درمانی + تمرین تقسیم شدند. برای ایجاد مدل پارکینسونی، تخریب جسم مخطط با تزریق پنج میکروگرم محلول شش- هیدروکسی دوپامین به‌صورت استریوتاکسی صورت گرفت و برای تأیید آن از آزمون چرخشی آپومورفین استفاده شد. علاوه‌براین، به‌منظور جداسازی سلول‌های بنیادی، از مغز استخوان ران و درشت‌نی موش‌های صحرایی نر شش تا هشت هفته‌ای استفاده شد که پس از کشت، حدود 105 سلول در دو میکرولیتر محیط از طریق کانال به داخل جسم مخطط گروه‌های دریافت‌کنندۀ سلول تزریق شد. همچنین، تمرین شامل هشت هفته دویدن روی نوارگردان با سرعت 15 متر بر دقیقه در دو وهلۀ 15 دقیقه‌ای و پنج روز در هفته بود. قابل‌ذکر است که فاکتور رشد اندوتلیال عروقی و دوپامین به روش الایزا اندازه‌گیری شد. یافته‌ها نشان می‌دهند که مقادیر فاکتور رشد اندوتلیال عروقی و دوپامین جسم مخطط در گروه تمرین، سلول و به‌ویژه تمرین + سلول، افزایش معناداری نسبت به گروه کنترل پارکینسون داشته است (0.05P≤). به‌طور‌کلی، نتایج پژوهش حاضر، اثر مثبت هشت هفته تمرین روی نوارگردان در موش­های پارکینسونی پیوند‌شده با سلول‌های بنیادی مغز استخوان را مورد‌تأیید قرار داد که می‌تواند به‌عنوان یک روش کمک‌کننده به درمان غیردارویی مورد‌توجه قرار گیرد.