اثر مصرف منیزیوم خوراکی بر مقدار پروتئین واکنشی C و پروفایل لیپیدی خون در مبتلایان به دیابت نوع دو

مقدمه: دیابت یکی از بیماری­ های مزمن بوده که با تغییرات مواد ریز مغذی از جمله کاهش منیزیم، افزایش التهاب و از طرفی اختلال در متابولیسم لیپیدها همراه است. هدف از این مطالعه بررسی اثر مصرف منیزیم خوراکی بر پروفایل لیپیدی، تنظیم قند خون و میزان التهاب در بیماران دیابتی نوع 2 می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه مداخله ای 40 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو (16 مرد و 24 زن) مراجعه کننده به مرکز دیابت شهرستان سقز به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. بیماران گروه مورد به مدت یک ماه روزانه mg200 منیزیم و گروه شاهد دارونما دریافت نمودند. بلا فاصله قبل و بعد از دوره درمان از افراد مورد مطالعه جهت تعیین قند خون، هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1C)، منیزیوم و پروفایل لیپیدی نمونه خون گرفته شد. یافته ­های پژوهش: در این مطالعه بین سطح سرمی منیزیوم و مقدار CRP همبستگی منفی دیده شد (01/0>P). ارتباط معکوسی نیز بین منیزیم و سطح سرمی HbA1c وجود داشت (05/0>P). در افراد گروه درمان میانگین قندخون و میزان هموگلوبین گلیکوزیله به صورت معنی ­داری کاهش یافت(001/0P<). به دنبال مصرف منیزیوم میانگین سطح سرمی TG و LDL در گروه درمان نسبت به شروع مطالعه به صورت معنی ­­داری کاهش (05/0p<) و مقدار HDL افزایش یافت (001/0p<). بحث و نتیجه­ گیری: نتایج این تحقیق نشان داد مصرف خوراکی منیزیوم در مبتلایان به دیابت نوع دو می تواند سبب کاهش التهاب، تصحیح پروفایل لیپیدی و بهبود تنظیم قند خون می­گردد. به نظر می رسد مصرف منیزیم خوراکی به مدت یک ماه در تصحیح پروفایل لیپیدی بیماران دیابتی نوع دو موثر باشد.