اثر محیط‌ حامی-نیاز بر عملکرد ورزشی دانش‌آموزان دوره ابتدایی

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر محیط‌ حامی-نیاز بر عملکرد ورزشی در دانش‌آموزان و مقایسه آن با گروه سنتی رایج بود. 208 نفر از دانش‌آموزان پسر و دختر دوره پنجم و ششم ابتدایی ( بامیانگین سنی 58/11) که به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شده -بودند در دو رشته بدمینتون و والیبال تحت دو سبک آموزشی محیط‌ حامی-نیاز (گروه تجربی 1) و سنتی (گروه تجربی 2) قرار گرفتند. در گروه تجربی1 مربیان ضمن آموزش مهارت‌های حرکتی بر اساس رویکرد قیود-محور، از سه نیاز اساسی روان‌‌شناختی در کلاس‌های آموزشی حمایت کردند. درگروه تجربی2 مربیان به شکل معمولی آموزش دادند. عملکرد مهارت‌های حرکتی در سه مرحله پیش‌آزمون، پس‌آزمون و یادداری بر اساس مطالعات قبلی مورد بررسی قرار گرفت. عملکرد در بازی در مرحله آزمون انتقال با استفاده از شاخص ‌ارزیابی‌ عملکرد‌ بازی (GPAI) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد رویکرد محیط‌حامی-نیاز و همچنین رویکرد سنتی رایج در زمینه پیشرفت مهارت‌های والیبال و بدمینتون از پیش‌آزمون به پس‌آزمون تفاوت معنی‌داری داشت. اما در محیط‌ حامی-نیاز تنها در گروه والیبال مهارت سرویس بالاتر از گروه سنتی بود. در مرحله انتقال، به طور کلی، افرادی که با سبک آموزشی ‌حامی-نیاز آموزش دیده بودند عملکرد بهتری نسبت به افرادی که با رویکردهای سنتی رایج آموزش دیده بودند، داشتند. نتایج مطالعه حاضر ضمن تایید کلی فرضیات پژوهش حاضر، از رویکرد نظریه‌ خود-مختاری در زمینه کلاس‌های تربیت‌‌بدنی حمایت کرد. این مطالعه همچنین نشان می‌دهد که سبک آموزشی‌ حامی-نیاز رویکردی مناسب در زمینه ارتقاء عملکرد ورزشی در مهارت‌های مورد نظر می-باشد.