اثر سیلیمارین بر فیبروز ریوی ناشی از بلئومایسین در موش

زمینه و هدف: سیلیمارین از مواد مؤثره گیاه خار مریم (Silybum Marianum L) می‌باشد که در فیبروز کبدی از طریق مکانیسم‌های مختلفی نقش آنتی‌فیبروتیک را ایفا می‌کند. با توجه به شباهت در پاتوژنز بیماری‌های فیبروپرولیفراتیو، در این مطالعه اثر سیلیمارین بر فیبروز ریوی ناشی از بلئومایسین مورد بررسی قرار گرفت. روش بررسی: در این مطالعه تجربی فیبروز ریه در موش با تزریق منفرد داخل تراشه‌ای بلئومایسین (5/3 واحد به ازای کیلوگرم) ایجاد گردید. سیلیمارین با دوز 50 میلی‌گرم بر کیلوگرم (داخل صفاقی)، 2 روز قبل از تجویز بلئومایسین تزریق شد و به صورت روزانه تا 2 هفته ادامه یافت. در پایان دوره آزمایش ریه‌ها از نظر بافت‌شناسی و میزان هیدروکسی پرولین ارزیابی شدند. نتایج با استفاده از آزمون ANOVA یک‌طرفه و آزمون تکمیلی دانت مورد ارزیابی قرار گرفتند و مقادیر 05/0P< معنی‌دار تلقی گردید. یافته‌ها: تزریق داخل تراشه‌ای بلئومایسین موجب افزایش میزان هیدروکسی پرولین ریه) 003/0 (P=و نیز وزن ریه (001/0>P) شد. سیلیمارین توانست به طور معنی‌داری از افزایش سطح هیدروکسی پرولین ریه جلوگیری نماید) 05/0>(P. وزن ریه نیز در گروه سیلیمارین مشابه با ریه‌های سالم بود. در بررسی‌های بافت‌شناسی، سیلیمارین توانست تا حدودی از تغییرات پاتولوژیک ناشی از بلئومایسین جلوگیری کند. نتیجه‌گیری: احتمالاً سیلیمارین از طریق جلوگیری از تجمع کلاژن و نیز پیشگیری از التهاب در جلوگیری از تغییرات پاتولوژیک بافتی در مدل فیبروز ریوی ناشی از بلئومایسین در موش مؤثر می‌باشد.