اثر سطوح مختلف نانو ذرات اکسید روی و اکسید روی بر برخی فراسنجه‌های شکمبه‌ای بزغاله‌های نر مرغوز به روش برون‌تنی و درون‌تنی

در این پژوهش اثر اکسید روی (ZnO) و نانو اکسید روی (nZnO) بر برخی فراسنجه‌های شکمبه در دو آزمایش برون‌تنی و درون‌تنی در قالب یک طرح کاملاً تصادفی بررسی شد. پنج تیمار آزمایشی شامل سطوح صفر (شاهد)، 20 و 40 قسمت در میلیون عنصر روی از منبع ZnO  و 20 و 40 قسمت در میلیون روی از منبع nZnO بود که به جیره پایه مکمل شد. در آزمایش برون‌تنی، فراسنجه‌های روند تخمیر شکمبه‌ای در طول 144 ساعت انکوباسیون متوالی (GP144) و حجم گاز تولید شده در طول 24 ساعت انکوباسیون (GP24) و فراسنجه‌های تخمیر مربوطه به‌طور جداگانه مورد بررسی قرار گرفتند. در آزمایش درون‌تنی، تعداد 20 رأس بزغاله نر مرغوز 8-7 ماهه با میانگین وزن 74/3± 67/17 کیلوگرم به‌مدت 14 روز از تیمارهای آزمایشی تغذیه شدند و pH، غلظت آمونیاک و کل اسیدهای چرب فرار و نیز جمعیت پروتوزوآها در مایع شکمبه تعیین شد. نتایج نشان داد GP144و GP24و فراسنجه‌های حاصل از آنها (به‌جز حداکثر ظرفیت تولید گاز (A) و فاز تأخیر (L)) و نیز فراسنجه‌های شکمبه‌ای در آزمایش درون‌تنی، تحت تأثیر مکمل روی قرار نگرفتند. اختلاف معنی‌داری در خصوص تعداد کل پروتوزوآها در بین تیمارها مشاهده نشد. بیشترین تعداد مربوط به جنس انتودینیوم و کمترین آن مربوط به جنس ایزوتریشا بود. به‌طورکلی استفاده از سطوح 20 و 40 قسمت در میلیون روی از طریق هر دو مکمل ZnO  و nZnO  بر فراسنجه‌های شکمبه‌ای به دو روش برون‌تنی و درون‌تنی اثر معنی‌داری نداشت.