اثر تمرین ورزشی تناوبی شدید بر بیان ژن بایومارکرهای التهابی در عضلات تند و کند انقباض، رت‌های نر

چکیده زمینه و هدف: لیپوکالین-2 (LCN-2) پروتئین التهابی است که به همراه اینترلوکین ـ1 بتا(IL-1β) در افزایش واکنش‎های التهابی ناشی از عدم فعالیت جسمانی دخیل است. هدف از تحقیق حاضر، تعیین اثر تمرین ورزشی تناوبی شدید بر بایومارکرهای التهابی در عضلات تند و کند انقباض رت‏های نر بود.     روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 20 سر رت نژاد ویستار در دو گروه تمرین تناوبی شدید(HIIT) و کنترل قرار گرفتند. HIIT به مدت 60 دقیقه در هر جلسه و به مدت چهار جلسه در هفته انجام شد. پس از گرم کردن، گروه HIIT، 15 دوره 4 دقیقه‌‎ای را با 90 ـ 85 درصد VO2max با سه دقیقه ریکاوری با شدت 70 VO2max (بین دوره‌های HIIT) اجرا ‏کرد. سپس، نمونه گیری خونی و بافت‏برداری از عضلات EDL و نعلی رت‏ها انجام شد. بایومارکرهای التهابی با استفاده از کیت‎های تجاری و بیان ژن آنها با استفاده از روش  Real-Time PCR مورد ارزیابی قرار گرفتند.     یافته‏ها: نتایج بیانگر افزایش معنی‌دار VO2max و کاهش معنی‌دار سطوح سرمی هر دو LCN-2 و IL-1β بود(05/0>p). هم‌چنین، مقادیر بیان ژنی LCN-2 و IL-1β در عضلات تند انقباض و کند انقباض به طور معنی‌دار کاهش یافته بود(05/0>p).   نتیجه‏گیری: استفاده از پروتکلHIIT روی تردمیل(با شدت و مدت یاد شده) در رت‎های نر قادر باشد تا مقادیر سرمی و عضلانی هر دو بایومارکر التهابی LCN-2 و IL-1Β را به طور معنی‌داری کاهش دهد. هم‌چنین کاهش مقادیر بایومارکرهای LCN-2 و IL-1Β در عضلات EDL بیشتر است.