اثربخشی گروه درمانی تحلیل رفتار متقابل بر افزایش رضایتمندی، سازگاری، احساسات مثبت، و صمیمیت زوج‌های دارای تجربه طلاق عاطفی

هدف: هدف این پژوهش تعیین اثربخشی گروه درمانی به شیوه‌ی تحلیل رفتار متقابل در افزایش سازگاری زناشویی، احساسات مثبت زن و شوهر، رضایت زناشویی، صمیمیت و کاهش بی‌ثباتی ازدواج- احتمال طلاق، افسردگی و اضطراب زوج‌های دارای تجربه طلاق عاطفی بود.       روش: پژوهش حاضر با روش نیمه‌آزمایشی و طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل انجام گرفت. جامعه پژوهش شامل کلیه زوج‌های مراجعه‌کننده به کلینیک‌های خدمات روانشناختی و مشاوره شهرستان‌های مهر، لامرد و فیروزآباد جهت کمک‌های تخصصی در زمینه مسائل زناشویی در نیمه اول سال 1390 بود. نمونه‌ای 40 نفری (20 زوج) به روش داوطلبانه انتخاب شدند و به طور تصادفی ساده در دو گروه (یک گروه مداخله‌ای و یک گروه کنترل) گمارده شدند. گروه آزمایشی تحت 18 جلسه 2 ساعته درمان به شیوه‌ی تحلیل رفتار متقابل قرار گرفت؛ گروه کنترل هیچ‌گونه درمانی دریافت نکرد. هر دو گروه کنترل و آزمایش که پس از ریزش به 8 زوج کاهش یافته بودند، در مراحل پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری سه ماهه با استفاده از مصاحبه بالینی، شاخص رضایت زناشویی، مقیاس صمیمیت، شاخص بی‌ثباتی ازدواج- احتمال طلاق، پرسشنامه احساسات مثبت نسبت به همسر، مقیاس سازگاری زن و شوهر، پرسشنامه افسردگی بک، و پرسشنامه اضطراب بک مورد سنجش قرار گرفتند. تحلیل داده‌ها با روش تحلیل کوواریانس (MANCOVA) انجام گرفت. یافته‏ها: نتایج به‌دست آمده نشان‌دهنده‌ی اثربخشی گروه درمانی تحلیل رفتار متقابل بر افزایش رضایتمندی، سازگاری، احساسات مثبت، و صمیمیت، و کاهش بی‌ثباتی ازدواج، افسردگی و اضطراب زوج‌های دارای تجربه طلاق عاطفی بود. و وضعیت زوج‌های گروه آزمایشی از لحاظ سازه‌های مورد اندازه‌گیری نسبت به گروه کنترل در مراحل پس‌آزمون و پیگیری بهبودی را نشان داد.   نتیجه‌گیری: مداخله‌ و آموزش تحلیل رفتار متقابل می‌تواند بعنوان برنامه‌ای در جهت پیشگیری و درمان طلاق عاطفی و افزایش مهارت زناشویی زوج‌ها قرار گیرد.