اثربخشی گروه‌درمانی کاهش تنیدگی مبتنی بر ذهن آگاهی بر پرخاشگری و رفتار پرخطر نوجوانان پسر بی‏سرپرست

مقدمه: این پژوهش به منظور بررسی اثربخشی گروه‌درمانی کاهش تنیدگی مبتنی بر ذهن آگاهی بر پرخاشگری و رفتار پرخطر نوجوانان پسر بی‏سرپرست انجام شد. روش: این پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش­آزمون - و پس­آزمون همراه با گروه کنترل بود. از بین مراکز نگهداری نوجوانان پسر بی‏سرپرست در سطح شهر مشهد، دو مرکز به صورت تصادفی انتخاب شد. پرسشنامه‌های پرخاشگری و رفتار پرخطر از اعضای این دو مرکز اخذ شد. افرادی که یک انحراف معیار بالاتر از میانگین بودند به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. ۱۶ نفر به‌عنوان گروه آزمایش و گروه کنترل انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه جایگزینی شدند. گروه آزمایش گروه‌درمانی کاهش تنیدگی مبتنی بر ذهن آگاهی را به مدت هشت جلسه 90 دقیقه­ای دریافت کرد و گروه کنترل در فهرست انتظار قرار گرفت. در پایان از هر دو گروه پس‌آزمون اخذ شد. آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری برای تجزیه و تحلیل داده‏ها استفاده شد. یافته‌ها: نتایج تحلیل کوواریانس چند متغیری نشان داد که گروه‌درمانی کاهش تنیدگی مبتنی بر ذهن آگاهی بر کاهش پرخاشگری و رفتارهای پرخطر نوجوانان بی‏سرپرست از نظر آماری معنادار بود. نتیجه‌گیری: این پژوهش نشان داد که گروه‌درمانی کاهش تنیدگی مبتنی بر ذهن آگاهی به‌عنوان یک درمان مؤثر، می‌تواند برای نوجوانان بی­سرپرستی که به علت عدم شبکه حمایتی خانواده به رفتارهای پرخطر مانند بزهکاری و پرخاشگری فیزیکی و کلامی دچار هستند، مفید واقع شود.