اثربخشی گروه‌درمانی شناختی-رفتاری مبتنی بر الگوی هافمن بر کاهش نشانه‌های اضطرابی و بهبود سیستم‌های مغزی رفتاری مبتلایان به اختلال اضطراب

مقدمه: اضطراب اجتماعی می‌تواند به عنوان یک هیجان منفی با الگوها و مولفه‌های منحصر به فردی از فعالیت سیستم‌های مغزی رفتاری در ارتباط باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان شناختی رفتاری مبتنی بر الگوی هافمن بر کاهش نشانه‌های اضطرابی و سیستم‌های مغزی رفتاری افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی است.  روش‌کار: در این کارآزمایی بالینی (پیش‌آزمون و پس‌آزمون)، ۲۰ فرد 30-20سال با اختلال اضطراب اجتماعی مراجعه‌کننده طی سال 1392 به کلینیک دانشکده‌ی علوم تربیتی و روان‌شناسی با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و تصادفی در دو گروه مساوی آزمون و شاهد قرار گرفتند. گروه آزمون ۱۲ جلسه درمان شناختی-رفتاری مبتنی بر الگوی هافمن را دریافت کردند و گروه شاهد در لیست انتظار قرار داشتند. مقیاس سنجش هراس اجتماعی و مقیاس سنجش گری-ویلسون و مصاحبه‌ی ساختاریافته اختلالات اضطرابی ADIS_IV به عنوان ابزارهای ارزشیابی به کار گرفته شدند. داده‌ها با شاخص‌های توصیفی و آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری، توسط نرم‌افزار SPSS نسخه‌ی 16 تحلیل شدند. یافته‌ها: گروه آزمون در نمره‌ی کل اضطراب اجتماعی شامل سه مولفه‌ی ترس، اجتناب و ناراحتی فیزیولوژیکی  در نمرات پس‌آزمون تفاوت معنی‌داری داشتند (001/0< P) و سیستم‌های مغزی رفتاری شامل سه مولفه‌ی فعال‌ساز رفتاری، بازداری رفتاری و جنگ و گریز در سیستم بازداری رفتاری کاهش معنی‌داری نسبت به گروه شاهد در پس‌آزمون نشان دادند (001/0< P). نتیجه‌گیری: درمان شناختی-رفتاری مبتنیبر الگوی هافمن در بیماران مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی بر کاهش نشانه‌های اضطرابی و عملکرد سیستم‌        بازداری رفتاری آنان موثر است.