اثربخشی نقاشی درمانی بر کاهش اختلالات رفتاری کودکان و نوجوانان کم توان ذهنیِ آموزش پذیر

مقدمه: نقاشی­درمانی نیز به عنوان روشی مناسب برای درمان و کاهش اختلالات رفتاری پیشنهاد شده است. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی نقاشی­درمانی بر کاهش اختلالات دانش­آموزان کم­توان ذهنی انجام شد.  روش: مطالعه­ی حاضر از نوع نیمه­آزمایشی با طرح پیش­آزمون-پس­آزمون با گروه کنترل بود. جامعه­ی آماری پژوهش شامل کلیه­ی دانش­آموزان پسر کم­توان ذهنی آموزش­پذیر به تعداد 80 نفر با دامنه­ی سنی 8 تا 14 سال واقع در مراکز آموزش استثنایی شهرستان ایلام بود. پس از تکمیل پرسشنامه­ی مهارت­های اجتماعی گرشام و الیوت (1990) توسط مادران این کودکان، 20 نفر که واجد شرایط بودند، انتخاب گردیدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جای داده شدند. گروه آزمایش، به مدت 8 جلسه­ی هفتگی (45 الی 60 دقیقه­ای) طبق پروتکل سیلور (2008) به نقاشی کشیدن پرداختند و گروه کنترل در فعالیت­های عادی کلاس شرکت ­کردند. شرکت­کنندگان 10 روز پس از آخرین جلسه و سه ماه بعد نیز پرسشنامه­ها را تکمیل کردند. یافته‌ها: نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که بین میانگین نمرات پیش­آزمون و پس­آزمون اختلالات رفتاری در دو گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود دارد و نتایج پیگیری نیز حاکی از ثبات دستاوردها بود.  نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، استفاده از روش­های درمانی غیردارویی همچون نقاشی­درمانی، در جهت کاهش اختلالات رفتاری دانش­آموزان     کم­توان ذهنی توصیه می­شود.