اثربخشی روان‌درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی بر بهزیستی روان‌شناختی مادران کودکان اوتیسم

مقدمه: تولد کودک اوتیسم ضربه‌های مخربی را بر سازگاری و بهزیستی روانی خانواده‌ها وارد می سازد. به نحوی که خانواده‌های کودکان اوتیسم مشکلات سازشی بیشتری نسبت به والدین کودکان عادی دارند. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر روان‌درمانی مبتنی برکیفیت زندگی بر بهزیستی روان‌شناختی مادران کودکان مبتلا به اوتیسم بوده است.  روش: این مطالعه نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل اجرا گردید. جامعه‌‌آماری شامل کلیه مادران دارای کودک اوتیسم مراجعه‌کننده به مرکز اوتیسم شهرستان کاشان در پاییز سال 1395 بود، که با در نظر گرفتن ملاک‌های ورود و خروج، بیست نفر واجد شرایط ورود به مطالعه به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش به مدت هشت جلسه (هفته‌ای یک جلسه‌ شصت دقیقه‌ای) تحت آموزش به شیوه روان‌درمانی مبتنی برکیفیت زندگی قرار گرفتند اماگروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. در این پژوهش از پرسشنامه بهزیستی روان‌شناختی ریف و مقیاس کیفیت زندگی درمانی استفاده گردید. داده‌ها با با بهره‌گیری از روش آماری تحلیل کواریانس چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: نتایج تجزیه کواریانس نشان داد آموزش روان‌درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی منجر به افزایش معنادار عملکرد بهزیستی روان‌شناختی (پذیرش خود، روابط مثبت با دیگران، خودمختاری، تسلط بر محیط، زندگی هدفمند و رشد فردی) گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل در مرحله پس‌آزمون شده است.(05/>P) بحث و نتیجه‌گیری: این کودکان، با تاخیر در ارتباط و الگوهای ارتباطی کلیشه‌ای محدود خود، فشارهای روانی بسیاری را بر خانواده‌ها و به‌خصوص مادران وارد می‌کنند. بنابراین برنامه‌هایی جهت حمایت از خانواده‌ها و آموزش راهبردهای سلامت روانی ضروری می‌باشد.