اثربخشی آموزش شناختی ارتقای امید بر کاهش اهمال‏کاری تحصیلی دانش ‏آموزان پسر دوره دوم متوسطه

هدف‏ پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش شناختی ارتقای امید بر کاهش اهمال‏کاری تحصیلی دانش­آموزان پسر مدارس دورة دوم متوسطه شهرسنندج در سال تحصیلی 94-93 است. روش تحقیق در این مطالعه آزمایشی و از نوع پیش‏آزمون- پس‏آزمون با گروه گواه و مرحله پیگیری بوده است و از مقیاس اهمال­کاری لی به‏عنوان ابزار پژوهش استفاده شده است. روش مداخله، براساس الگویی است که لوپز و اسنایدر در سال (2003) ارائه کرده­اند. بدین منظور ابتدا 40 نفر به روش نمونه­گیری تصادفی خوشه­ای برای نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در 2 گروه 20 نفری (یک گروه آزمایشی و یک گروه‏ گواه) گمارده شدند. برنامة آموزش شناختی ارتقای امید طی 8 جلسه‏ 90 دقیقه‏ای و در مدت 8 هفتة‏ متوالی به دانش‏آموزان ارائه شد. گروه‏ آزمایشی، تحت آموزش شناختی ارتقای امید قرار گرفت؛ در حالی ‏که گروه ‏گواه در مدت آزمایش هیچ مداخله‏ای دریافت نکردند. داده‏ها با آزمون تحلیل واریانس اندازه­گیری مکرر و با نرم­افزار 19spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان می­دهد میانگین رفتارهای اهمال­کاری گروه آزمایش نسبت به گروه گواه در مراحل پس­آزمون و پیگیری به طور معناداری کاهش یافته است (05/0>­­p).