اثرات تأخیری پیش شرطی‌سازی ایسکمیک دور اندامی بر حداکثر اکسیژن مصرفی، رهایش لاکتات و تست‌های عملکرد ریوی در افراد ورزشکار و غیر ورزشکار

زمینه: پیش شرطی‌ سازی ایسکمیک دور سبب بهبود عملکرد ورزشی می‌شود و از آنجا که این پدیده دارای دو فاز می‌باشد، هدف مطالعه کنونی بررسی اثرات تأخیری پیش شرطی‌سازی ایسکمیک دور بر عملکرد قلبی تنفسی افراد ورزشکار و غیر ورزشکار است.  مواد و روش‌ها: 25 نفر از دانشجویان پسر و دختر در دو گروه اصلی ورزشکار و غیر ورزشکار مورد مطالعه قرار گرفتند. پیش شرطی‌سازی ایسکمیک با استفاده از 3 سیکل متناوب ایسکمی و جریان مجدد کوتاه 5 دقیقه‌ای بر روی بازوهای افراد شرکت کننده اعمال گردید. تست‌های قلبی تنفسی قبل، بعد و 24 ساعت پس از اعمال پیش شرطی‌سازی اندازه‌گیری شدند. حداکثر اکسیژن مصرفی با استفاده از تست پله کوئین محاسبه گردید. یافته‌ها: آنالیز آماری داده‌ها نشان داد که پیش شرطی‌سازی ایسکمیک دور تأخیری در گروه غیرورزشکار سبب بهبود معنادار در حجم اجباری بازدمی ثانیه اول، حداکثر تهویه ارادی و افزایش قابل توجه در بعضی دیگر از پارامترهای تست عملکرد ریوی گشته است. همچنین پیش شرطی‌سازی تأخیری سبب کاهش فشار سیستولی و ضربان قلب و کاهش رلیز لاکتات در هر دو گروه به ویژه در گروه ورزش گردید، اما اثر معنی‌داری بر حداکثر اکسیژن مصرفی هیچ کدام از گروه‌ها نداشت. نتیجه‌گیری: پیش شرطی‌سازی ایسکمیک دور تأخیری سبب بهبود عملکرد قلبی عروقی افراد گروه ورزشکار و عملکرد تنفسی افراد گروه غیر ورزشکار شده است؛ بنابراین می‌تواند جایگزین مناسبی برای مواد نیروزا در جهت بهبود عملکرد ورزشی افراد در میادین ورزشی باشد.