آموزه های ائمه و تحول ساختاری مذهب شیعه

تحول ساختاری تشیع امامی در طی دو قرن و نیم حضور ائمه و تبدیل جمعیتی پراکنده و غیرمتشکل به سازمانی تشکل‌یافته و سازماندهی‌شده، موضوع مهمی است و عوامل ایجاد این تحول، درخور بررسی‌ است. مدیریت و رهبری ائمه، یقیناً اساسی‌ترین عامل تحقق این امر بوده است. در تبیین شاخصه‌ها و مؤلفه‌های این رهبری، نوع قرائت ائمه از دین و دین‌ورزی و نیز محتوای جامعه‌نگر آموزه‌‌های ائمه، نقشی اساسی در شکل‌دهی اندیشه‌ی اجتماعی شیعیان و آماده‌سازی آنان برای ورود و حضور فعال در صحنه‌های اجتماعی و هماهنگ ساختن ایشان به عنوان تشکلی دینی ـ سیاسی داشته است. این پژوهش بر مبنای نظریه‌ی «‌وبر» در تقسیم‌بندی ادیان، به ادیان رستگاری و مناسکی و متکی بر این فرضیه که «روح دنیا‌پذیر و جامعه‌نگر تشیع امامی، بر تحول ساختاری آن مؤثر بوده است»، به بررسی محتوای آموزه‌های امامان شیعه پرداخته است.