آسیب‌شناسی نقش کنشگران در ساختار حکمرانی انرژی خورشیدی ایران

ایران با شرایط جغرافیایی خود، از کشورهای با پتانسیل بالا در زمینه تولید انرژی خورشیدی می‌باشد که تاکنون از آن به نحو شایسته‌ای بهره‌برداری ننموده است. پژوهش حاضر در این راستا به بررسی آسیب‌شناسانه حکمرانی انرژی خورشیدی در ایران می‌پردازد. پژوهش حاضر از حیث هدف کاربردی و از منظر روش کیفی است. جامعه پژوهش 27 خبره دارای تجربه و تخصص در زمینه حکمرانی انرژی‌ خورشیدی در ایران هستند که با تکنیک گلوله برفی انتخاب شده‌اند. ابزار گردآوری داده‌ها مصاحبه نیمه‌ساختاریافته و داده‌های ثانویه، روش تحلیل داده‌ها، تحلیل محتوا و کدگذاری است. قلمرو زمانی مورد بررسی سال‌های 1380 تا سال 1398 می‌باشد. بر اساس تحلیل الزامات حکمرانی با رویکردی جامع، عدم انسجام سیاستی در اسناد سیاستی، فقدان هماهنگی افقی میان نهادهای سیاستگذار و تنظیم‌گر، عدم هماهنگی عمودی میان نهادهای سیاستگذار و اجرایی و همچنین ناتوانی شوراهای عالی از جمله شورای عالی انرژی در ایجاد هماهنگی سیاستی، در مجموع به عدم انسجام و یکپارچگی میان کنشگران که انرژی خورشیدی و عدم بهره‌برداری شایسته از آن در ایران منجر شده است.