بررسی وضعیت تصمیم گیری بالینی پرستاران بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی کرمان پس از آموزش پرستاری مبتنی بر شواهد و مقایسه با گروه شاهد

زمینه و هدف: پرستاری مبتنی بر شواهد ( evidence base nursing ) به عنوان شیوه ای برای مراقبت های بهداشتی و درمانی بر اساس جدیدترین یافته ها و شواهد مطرح شده است. تصمیم گیری بالینی نیز به عنوان بخشی اساسی از اعمال حرفه ای پرستاری بیش از هر عاملی بر کیفیت مراقبت تأثیر می گذارد و پرستار به عنوان تصمیم گیرنده در امور بالینی می تواند جهت ارایه مراقبت مؤثر از «پرستاری مبتنی بر شواهد» استفاده نماید. پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر آموزش پیگیر پرستاری مبتنی بر شواهد بر تصمیم گیری بالینی پرستاران انجام شد.   روش کار: این پژوهش از نوع مداخله ای نیمه تجربی بود که در سال 1391 بر روی جامعه آماری پرستاران بالینی شهر کرمان انجام شد. 70 پرستار به صورت تصادفی در دو گروه شاهد و مداخله قرار گرفتند. پرستاری مبتنی بر شواهد طی برگزاری کارگاه آموزشی به گروه مداخله آموزش داده شد. اطلاعات از طریق پرسش نامه تصمیم گیری بالینی جمع آوری و داده ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه 17 و توسط آزمون های پارامتریک t و anova تحلیل گردید.   یافته ها: مقایسه توانایی تصمیم گیری بالینی مبتنی بر شواهد گروه مداخله قبل و بعد از آموزش و بعد از پیگیری یک ماهه بر اساس محاسبات از طریق آزمون paired t به دست آمد. آموزش پرستاری مبتنی بر شواهد در گروه مداخله قبل و بعد از آموزش سبب افزایش نمره تصمیم گیری بالینی پرستاران گردید (009/0 = p ). یافته ها نشان داد که میانگین نمرات بعد از آموزش بهتر بود. مقایسه میانگین نمرات تصمیم گیری بالینی در دوره پیگیری نسبت به قبل از آموزش تفاوت معنی داری را نشان داد (001/0 = p ). میانگین نمرات در دوره پیگیری بهتر شده بود. تفاوت معنی داری بین نمرات بعد از آموزش و بعد از پیگیری گزارش نشد، اما در کل میانگین نمرات در دوره پیگیری بهتر بود.   نتیجه گیری: آموزش پرستاری مبتنی بر شواهد سبب افزایش توانایی تصمیم گیری بالینی پرستاران می گردد. بر اساس نتایج، پیشنهاد می شود برگزاری دوره های آموزشی به صورت مکرر در قالب برنامه های آموزش مداوم ضمن خدمت انجام گیرد تا موجبات بهبودی در تصمیم گیری و عملکرد پرستاران را فراهم نماید.